ကိုိုယ္ႏြမ္းေသာ္လည္းစိတ္မပန္းပါ

ဘုရားလက္ထက္က နကုလပိတာနဲ႕ နကုလမာတာဆိုတဲ့ ဒကာႀကီး၊ ဒကာမႀကီးႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူတို႕က ဘုရားကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ဘုရားနဲ႕လည္းပဲ အရင္ဘ၀ ဘ၀ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သားအမိ သားအဘေတာ္ခဲ့ဖူးတာကိုး....။ စာထဲကအတိုင္းဆိုရင္ နကုလပိတာနဲ့ နကုလမာတာ ႏွစ္ဦးစလံုးကို တစ္ၿပိဳင္နက္ အေဖ၊ အေမ ေတာ္ခဲ့ရတဲ့ဘ၀ကလည္း (၅၀၀) နည္းပါးေလာက္ ရွိတယ္။ နကုလပိတာက အျခားသူတစ္ဦးဦးနဲ႕ အိမ္ေထာင္က်လို႕ သူ႕ကိုပဲ အေဖေတာ္ခဲ့ရတဲ့ဘ၀ကလည္း(၅၀၀) နီးပါးေလာက္ရွိတယ္။ နကုလမာတာကလည္း တျခားခင္ပြန္းနဲ႕ အိမ္ေထာင္က်လို႕ သူ႕ကို အမိေတာ္ခဲ့ရတဲ့ဘ၀ေတြကလည္း (၅၀၀)ေလာက္ရွိတယ္တဲ့။

ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ အေမ၊ အေဖ ေတာ္ခဲ့ရတယ္ဆိုေတာ့ နကုလပိတာနဲ႕ နကုလမာတာဟာ ျမတ္စြာဘုရားကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း သားလိုပဲ အလြန္ခ်စ္တယ္။ ဘ၀ဘ၀ က ခ်စ္ခဲ့တဲ့အရွိန္အဟုန္က မကုန္ႏိုင္ပဲကိုး။ ဒါတကယ္ပဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

ဘုရားကိုျမင္လိုက္လို႕ရွိရင္ သူတို႕က`သား´လို႕ပဲ ေခၚတယ္။ ဒါကို တျခား ရဟန္းေတြကၾကားေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ခမည္းေတာ္နဲ႕ မယ္ေတာ္တို႕ဟာ သုေဒၶါဓနမင္းႀကီးနဲ႕ မယ္ေတာ္မာယာလို႕ ၾကားဖူးတာပဲ။ အခုဒီ ဒကာႀကီးနဲ႕ဒကာမႀကီး ေတြက ဘုရားကိုေတြ႕ေတာ့ သားလို႕ေခၚေနတာ ဘာေၾကာင့္လဲလို႕ ျမတ္စြာဘုရားကိုေမး ေလွ်ာက္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားကရွင္းျပတယ္။ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ သားအမိ၊ သားအဖေတာ္ ခဲ့ရတဲ့သူေတြမို႕လို႕ ယခုဘ၀မွာလည္း တကယ့္မိဘရင္းမဟုတ္ေသာ္လည္းပဲ မိဘအရင္း သားသမီးအရင္းလိုပဲတဲ့။

တစ္ေန႕ေတာ့ နကုလပိတာ ဒကာႀကီးက ျမတ္စြာဘုရားကို ဖူးဘို႕ဆိုၿပီး ေတာ့ ေက်ာင္းေတာ္ကိုလာတယ္။ ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘုရားကိုေလွ်ာက္တယ္။ `ျမတ္စြာဘုရား....တပည့္ေတာ္ေန႕တိုင္းပဲ ျမတ္စြာဘုရားကိုဖူးခ်င္ပါတယ္၊ သံဃာေတာ္ ေတြကိုလည္း ေန႕တိုင္းပဲဖူးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အသက္ကႀကီးၿပီဘုရား၊ အသက္ကႀကီး ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္က အခုတစ္မ်ိဳး ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး ခဏခဏ အေျပာင္းအလဲေတြျဖစ္ တယ္။ အခုေနေကာင္းေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေနမေကာင္းျပန္ဘူး၊ ေန႕စဥ္လာခ်င္ေပမဲ့ လာလို႕မရပါဘူး´....တဲ့။

အဲဒီေတာ့ျမတ္စြာဘုရားက ျပန္အမိ္န္႕ရွိတယ္။ ``တစ္မုဟုတ္ေလာက္ကိုယ့္ ကိုယ္ကို က်န္းမာတယ္လို႕ေျပာတဲ့သူဟာ အသိဉာဏ္နဲလို႕ ေျပာတာပါ။ဒီခႏၶာကိုယ္ဆို တာ အစဥ္အၿမဲပဲ ဒုကၡေ၀ဒနာေတြဟာ အနဲနဲ႕အမ်ား ရွိေနတာပဲ´´တဲ့။

သူက ျမတ္စြာဘုရားကို ဆက္ေလွ်ာက္တယ္။ ``ျမတ္စြာဘုရား။ တပည့္ ေတာ္ အသက္ႀကီးၿပီဘုရား။ တရားကို ရွည္ရွည္ေဟာရင္ တပည့္ေတာ္မွတ္မိမွာ မဟုတ္ ဘူး။ အဲဒီေတာ့ မွတ္မိလြယ္ေအာင္ တိုတိုေလး ေဟာေတာ္မူပါဘုရား´´တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက တကယ့္ကို တရားတိုတိုေလးေဟာလိုက္တယ္။ ``အာတုရ ကာယႆ ေမ သေတာ စိတၱံ အနာတုရံ ဘ၀ိႆတိ´´တဲ့။ အဓိပၸါယ္က ``ခႏၶာကိုယ္မွာနာက်င္ ေသာ္လည္းပဲ စိတ္မွာ မနာက်င္ေအာင္ေနမယ္ဆိုၿပီးက်င့္ပါ´´...တဲ့။

ရိုးရိုးေလးေပမယ့္ ဒီတရားရဲ႕အႏွစ္သာရ အဓိပၸါယ္ဟာ အလြန္႕အလြန္နက္နဲ ပါတယ္။ ဒီတရားဟာ ဘုန္းႀကီးအႀကိဳက္ဆံုးထဲမွာ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။

မအီမသာျဖစ္တဲ့ သေဘာေတြဟာ ခႏၶာကိုယ္မွာ အၿမဲတမ္းရွိေနတယ္။ သြား လာလုပ္ကိုင္လို႕ ျဖစ္ေနေသးလို႕သာ သူ႕ကို ေရာဂါလို႕အမည္တပ္မေနေတာ့တာပါ။ ရင္ထဲက ပူသလိုလို၊ ေမာသလိုလို၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေခါင္းထဲက မူးသလိုလိုဆိုတာေတြ ဟာ အနဲနဲ႕အမ်ား လူတိုင္းမွာရွိတယ္။ ငယ္ရြယ္တဲ့သူေတြ ဒီေလာက္မသိဘူး။ စိတ္က လည္း တက္ႄကြတဲ့အရြယ္၊ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း သိပ္ၿပီးလႈပ္ရွားတဲ့အရြယ္ျဖစ္တယ္ဆို ေတာ့ သတိမျပဳမိလို႕ပါ။ လုပ္စရာကိုင္စရာေတြ မ်ားေနေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္တာ ေတြကိုပဲ အာရံုစူးစိုက္ စိတ္၀င္စားေနၿပီး ခႏၶာကိုယ္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ မအီအသာျဖစ္မႈကို သိပ္အေရးမစိုက္ႏိုင္ၾကဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေမြးခါစကထဲက မအီမသာတဲ့သေဘာက ရွိေနၿပီးသားပါ။

`` ဘယ္သူမဆို မအီမသာျဖစ္တဲ့သေဘာဟာရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တမုဟုတ္ေလာက္မ်ား မိမိကိုယ္ကို က်န္းမာတယ္၊ မအီမသာျဖစ္တဲ့သေဘာမရွိပါဘူးလို႕ ေျပာတဲ့သူဟစာ အသိဉာဏ္နဲလို႕ေျပာတာပါ။ ဉာဏ္ရွိရင္ သူဒီလိုမေျပာဘူး´´

ဒါေၾကာင့္ ``ခႏၶာကို္ယ္မွာ နာေသာ္လည္းပဲ စိတ္မွာ မနာေအာင္ေန´´လို႔ ျမတ္စြာဘုရားေဟာခဲ့တဲ့ အဆံုးအမဟာ တိုတိုေလးနဲ႔ အင္မတန္ နက္နဲတယ္။

ဒီေန႔မနက္ပဲ ဒါကာႀကီးတစ္ေယာက္က သူတရားအားထုတ္တာနဲ႔ပတ္သက္ ၿပီး လာေမးေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ သူေျပာျပတာ...``တရားအားထုတ္လို႔ အင္မတန္သတိ၊ သမာဓိေကာင္းေနတဲ့အခါမွာ ခႏၶာကိုယ္မွာ အင္မတန္မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နာက်င္တဲ့ သေဘာရွိေသာ္လည္းပဲ အဲဒီနာက်င္တဲ့သေဘာကို သတိေလးနဲ႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ၿပီး ေတာ့ သိေနရတဲ့အခါမွာ နာတာက နာတာတျခား၊ သိတာက သိတာတျခားျဖစ္ေနတယ္´ တဲ့။ ခႏၶာကိုယ္မွာေတာ့ နာေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သိေနတဲ့စိတ္က ဘယ္လိုမွမျဖစ္ဘူး။ သိေနတဲ့စိတ္ကေလးက လြတ္ေနတယ္တဲ့။ နာတာကို မေက်နပ္တဲ့စိတ္ `ေဒါမနႆ´ မျဖစ္ဘူးတဲ့။

သတိေလးနဲ႔ၾကည့္ေနတယ္ ဆိုကတည္းက သိတဲ့စိတ္က ေ၀ဒနာထဲမွာ ေရာ ပါမသြားဘူး။ နာေနတဲ့ဒုကၡေ၀ဒနာသေဘာက အာ႐ံုအျဖစ္နဲ႔ သီးျခားရွိေနတယ္။ အဲဒီ အာ႐ံုကို သိေနတဲ့စိတ္ကေလးက သူ႔ဟာသူ ခပ္ခြာခြာေဘးကေန အေ၀းကေန ထိုင္ၾကည့္ ရသလိုပဲ။ နဲနဲကေလးခြာၿပီးေတာ့ ၾကည့္ေနေတာ့ ၀င္ပူးၿပီးေတာ့ ခြါမသြားဘူး ေရာပါမသြားဘူး။

သတိေလးနဲ႕ေနတဲ့အခါမွာ အေတြးအေတာမရွိဘူး။ သတိတကယ္ေကာင္းေန တဲ့အခါမွာ သမာဓိကလည္း အင္မတန္ေကာင္းတယ္။ သတိ၊ သမာဓိ၊ ေကာင္းေနတဲ့အခါ မွာ အေတြးမရွိဘူး။ အေတြးမရွိတဲ့အခါ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အာရံုဟာ ဘယ္လိုအာ႐ံုပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်မ္းသာတဲ့ေ၀ဒနာျဖစ္ျဖစ္၊ ဆင္းရဲတဲ့ ေ၀ဒနာျဖစ္ျဖစ္၊ ဥေပကၡာေ၀ဒနာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္နဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္သလိုဘဲ ျမင္ရတယ္။ Impersonal ျဖစ္သြားတယ္။ အေတြးက သူ႕ကိုလိုက္ ေတြးလိုက္ရင္ ေရာပါသြားၿပီးေတာ့ Personal ျဖစ္လာတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပိုၿပီးေတာ့နာ တယ္၊ မခံႏိုင္ဘူး။

စိတ္ထဲက ``နာလိုက္တာ၊ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး´´ ဆိုရင္ ေဒါမနႆေ၀ဒနာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဒုကၡေ၀ဒနာဟာ ေဒါမနႆကိုျဖစ္ေစတယ္။ ေဒါမနႆရဲ႕သေဘာက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ေ၀ဒနာကို ျမန္ျမန္ေဖ်ာက္ပစ္ခ်င္တယ္၊ လက္ခံမထားခ်င္ဘူး၊ သည္းမခံႏိုင္ ဘူး။ ေဒါမနႆရဲ႕သေဘာက ခံႏိုင္တဲ့အရည္အခ်င္းမရွိဘူး။

သတိ သမာဓိ ေကာင္းလာတဲ့အခါမွာ စိတ္ကျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အာရံုအေပၚမွာ အလိုအေလ်ာက္ တုန္႕ျပန္မႈ ( React) မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အာရံုကို အသာ ေလးေဘးကထိုင္ၾကည့္ရသလို ၾကည့္လို႕ရလာတယ္။ ဒီလိုၾကည့္လို႕ရလာလို႕ရွိရင္ နာတာေတာ့ ရွိတယ္။ နာတာကို ငါနာတယ္လို႕မထင္ဘူး။ ေျခေထာက္နာေနတယ္ဆိုရင္ သတိေလးနဲ႕ ေသခ်ာၾကည့္တဲ့အခါ ေျခေထာက္ဆိုတာ ေပ်ာက္သြားတယ္။ နာတာေလး ပဲရွိတယ္။ အဲဒီ နာတာေလးကို သိတာပဲရွိတယ္။

အဲဒီလို involve မျဖစ္တဲ့အခါ၊ သူနဲ႕ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အေတြးအေတာ မရွိ တဲ့အခါ၊ အဲဒီေ၀ဒနာနာရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ဟာ အရင္တုန္းကပံုစံမ်ိဳး၊ အရင္တုန္းက သဘာ၀မ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါႀကီးေပ်ာက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ၊ ေပ်ာက္လည္း မေပ်ာက္ႏိုင္ပါလားလို႕ မေတြးမိဘူး။ အေတြးရွိေနတဲ့အခါမွာ ေ၀ဒနာရဲ႕သဘာ၀ဟာ ခံစားရတာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ အေတြးအေတာ လံုး၀မရွိေတာ့တဲ့အခါမွာ၊ သက္သက္ ႀကီး သိေနရတဲ့အခါမွာ ခံစားရတဲ့ေ၀ဒနာရဲ႕သဘာ၀ဟာ ေနာက္တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားတယ္

ေနမေကာင္းလို႕ ကိုက္ခဲေနတာ နာေနတာကို ေပ်ာက္ေအာင္၊ သက္သာ ေအာင္ ေဆးေသာက္သင့္ရင္လည္း ေသာက္ရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေဆးေသာက္ထားပါ လ်က္နဲ႕ သူ႕ဟာသူ နာေနတာကို စိတ္ထဲကတြန္းဖယ္ေနတာ (resist) မရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုမွ resist မလုပ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ဟာသူ ေပ်ာက္ခ်င္လည္းေပ်ာက္၊ မေပ်ာက္ခ်င္ လည္းေန၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္သင့္တာေတာ့ လုပ္ၿပီးၿပီ၊ အသာေလး သတိေလးနဲ႔ၾကည့္ ေနမယ္ဆိုရင္ ေ၀ဒနာရဲ႕သေဘာက တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားတယ္။ တကယ္ အေတြးမရွိ ေတာ့ဘဲနဲ႕ ေ၀ဒနာရဲ႕သေဘာကို နာမည္မတပ္ဘဲနဲ႔ ပရမတ္က်က်၊ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ သိ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေ၀ဒနာရဲ႕ (nature) သဘာ၀ဟာ ေျပာင္းသြားတယ္။
ဘယ္လိုေ၀ဒနာသေဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သုခပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒုကၡပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ထံုတာပဲျဖစ္ ျဖစ္၊ က်င္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ကေလးကို အသာေလးေလွ်ာ့ထားၿပီး ေတာ့ သူ႔အေပၚမွာ (resistant) လက္မခံခ်င္တဲ့စိတ္ လံုး၀မရွိဘဲနဲ႕ သိေနလို႔ရွိရင္ သူ႔ရဲ႕ သဘာ၀ဟာ ေျပာင္းသြားမယ္။ စိတ္ကို relex လုပ္ၿပီးေတာ့ ႏူးည့ံတဲ့စိတ္ကေလးနဲ႕ သိေနရလို႕ရိွရင္ သက္သာမူလည္း ရသြားတယ္။

ေ၀ဒနာရဲ႕ သေဘာက သူ႕ကို Resist လုပ္ေလေလ ပိုၿပီးေတာ့ နာေလေလပဲ။ မခံခ်င္တဲ့စိတ္ အားႀကီးေလေလ ခံရခက္ေလေလပဲ။ လုပ္သင့္တဲ့ ေဆး၀ါးကုသမႈကိုေတာ့ လုပ္ပါ။ လိမ္းသင့္ရင္ လိမ္းပါ၊ ေသာက္သင့္ရင္လည္းေသာက္ပါ၊ ထိုးသင့္ရင္လည္းထိုးပါ။ လုပ္သင့္တာေတြကို လုပ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ စိတ္ကေလးနဲ႕ သူ႔ကို အသာေလး ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သိၿပီးေတာ့ေနပါေနာ္။ သူ႔ကို အနတၱအျဖစ္နဲ႕ ျမင္ႏိုင္လို႔ရွိရင္ ဒုကၡအမ်ားႀကီး သက္သာ သြားတယ္။

တကယ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ခႏၶာကိုယ္မွာပဲ နာတာပါ။ စိတ္ထဲေရာက္ေအာင္ နာလို႕မရပါဘူး။ စိတ္က သူ႕ကို လက္ခံမထားခ်င္ဘူး၊ သူ႔ကို မႀကိဳက္ဘူး၊ မုန္းတယ္၊ မရွိေစ ခ်င္ဘူး၊ ျမန္ျမန္ေဖ်ာက္ပစ္ခ်င္တယ္၊ ျမန္ျမန္သက္သာသြားခ်င္တယ္။ အဲဒီလို သူ႕ကို (resist)လုပ္ေလေလ၊ (attack)လုပ္ေလေလ စိတ္ထဲမွာ ပိုၿပီးေတာ့ tensionမ်ားေလေလ ပဲ။ စိတ္ႀကီးက တင္းက်ပ္ၿပီးေတာ့ ပင္ပန္းဆင္းရဲၿပီးေတာ့ ေနေတာ့တာေပါ့။

Resist မလုပ္ဘဲနဲ႕ စိတ္ကို ႏူးညံ့ေအာင္ ထားႏိုင္လို႕ရွိရင္ စိတ္ခ်မ္းသာေန တယ္။ စိတ္ကေလးကို Relex လုပ္ထားၿပီးေတာ့ လံုး၀ Resist မလုပ္ဘဲ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလး ၾကည့္ေနလို႕ရွိရင္ ဒီလိုၾကည့္ေနရတာကိုက စိတ္ကေလးတည္ၿငိမ္ၿပီးေတာ့တစ္မ်ိဳးေတာင္ ခ်မ္းသာသလို ျဖစ္လာတာရွိတယ္။ တကယ္ သတိ၊ သမာဓိ ေကာင္းလာရင္ အဲဒီလိုပဲ ေတြ႕ရတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ဘယ္လိုေ၀ဒနာမ်ိဳး ျဖစ္လာ ျဖစ္လာ၊ အဲဒီေ၀ဒနာကို စိတ္ေအးေအး နဲ႔ ၾကည့္ဖို႕လိုပါတယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ဒီလိုေ၀ဒနာမ်ိဳးကို သတိ ေလးနဲ႔ ေအးေအးေလးၾကည့္တဲ့အက်င့္ရသြားတဲ့လူဟာ ဒီထက္ပိုဆိုးတဲ့ ေ၀ဒနာမ်ိဳးႀကံဳ လာရင္လည္း ဒီအရည္အခ်င္းဟာ တျဖည္းျဖည္း တိုးတက္လာမွာပဲေနာ္။

တခ်ိဳ႕ေ၀ဒနာေတြဟာ ေဆး၀ါးကုသလည္းပဲ ေပ်ာက္ခ်င္မွ ေပ်ာက္မယ္။ မေျပာႏိုင္ဘူး။ အဲဒီအခါ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ေ၀ဒနာေပၚမွာ ကိုယ့္သေဘာထားမွန္ဖို႕ အေရး ႀကီးတယ္။

လူေတြဟာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အၿမဲတမ္း resistant နဲ႔ပဲ ေနသြားၾကတာ။ ကိုယ္မျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္လာရင္ ``ငါမွ ျဖစ္ရေလျခင္း၊ ငါ့က်မွ ဘာေၾကာင့္ ဒီဒုကၡေတြ ျဖစ္ ေနရျပန္တာတုန္း´´ဆိုၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးစိတ္ဆင္းရဲတယ္။ ခႏၶာကိုယ္မွာ နာတာ ေနာက္မွာ လိုက္ၿပီးေတာ့ resistant ေၾကာင့္ စိတ္ပါနာသြားတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဆူးတစ္ေခ်ာင္း စူး၀င္ေနတာကို ေနာက္ဆူးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ကေလာ္ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ကေန ေနာက္ဆူးပါက်ိဳးၿပီးေတာ့ အသားထဲမွာ က်န္ရစ္သြားတယ္။ ႏွစ္ေခ်ာင္းနာသြား တာေပါ့။ ဆူးႏွစ္ေခ်ာင္း စူးတဲ့ဒုကၡ ေရာက္သြားတယ္။ ခႏၶာကိုယ္မွာ သူ႕ဟာသူ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဓာတ္သဘာ၀ေတြ ေဖါက္ျပန္လို႕ျဖစ္ေစ၊ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးေပးမႈေၾကာင့္ ဒုကၡေ၀ဒနာေတြ ျဖစ္လာလို႕ျဖစ္ေစ၊ သတိရွိတဲ့လူ ဉာဏ္ရွိတဲ့လူဟာ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းပဲ အစူးခံမယ္၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းေတာ့ အစူးမခံဘူး။ ခႏၶာကိုယ္နာေသာ္လည္း စိတ္ အနာမခံဘူး။ ဉာဏ္ရွိတဲ့လူဟာ ဒီလိုေနလို႕ရတယ္ ေနာ္။ တစ္ေခ်ာင္းဆူးတာမွာ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းပါ အစူးခံလို႔ရွိရင္ ဉာဏ္ပညာနဲတယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။

အဲဒီေတာ့ တရားကို အေလ့အက်င့္လုပ္ၿပီးေတာ့ အားထုတ္ေနဖို႕လိုတယ္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျဗဳန္းခနဲႀကံဳလာခါမွ စဖို႕ဆိုရင္ေတာ့ နဲနဲခက္တယ္။ ေစာေစာ ကတည္းက အခ်ိန္ရွိတုန္းမွာ သတိနဲ႔ေနတဲ့အက်င့္ေလး၊ involve ျဖစ္မသြားဘဲနဲ႕၊ အသာ ေလး ၾကည့္ၿပီးေတာ့၊ သိၿပီးေတာ့ ေနလို႕ရတဲ့ အက်င့္ေလးကို ထူေထာင္ဖို႔လိုတယ္။ တခ်ိဳ႕ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်သြားမွ တရားအားထုတ္ဖို႕ သတိရတယ္။ ဒီလိုလူေတြကို သိပ္သနားတယ္။ ႏွေျမာလည္း ႏွေျမာတယ္။

တရားရဲ႕အက်ိဳးကို တကယ္ရခ်င္ရင္ ေန႔တိုင္းအားထုတ္မွျဖစ္မယ္ေနာ္။ အေလ့အက်င့္ အၿမဲတမ္းလုပ္ထားမွျဖစ္မယ္။ ဒီလို သတိနဲ႔ေနတဲ့နည္းဟာ အသက္သာ ဆံုး ေနတဲ့နည္းပဲ။ သတိနဲ႔ မေနလို႔ရွိရင္ ပိုၿပီးေတာ့ ဒုကၡမ်ားတယ္။ စိတ္လည္းပင္ပန္း တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားတယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ သက္သာေအာင္ေနတဲ့ နည္းေလနဲ႔ ေနမွ .....။

ေလာကီကိစၥေတြကိုပဲ အေရးႀကီးတယ္ထင္ၿပီးေတာ့ အဲဒီထဲမွာပဲ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ကုန္ကုန္သြားေနၾကတာပဲ။ တရားအားထုတ္ဖို႕ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ၾကဘူး။ ေလာကီကိစၥေတြ အဆင္ေျပေနတုန္းမွာလည္းပဲ ကိုယ့္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္နဲ႔စိတ္ကို ေအးခ်မ္း ေအာင္ သက္သာေအာင္ ထားရမယ္။ ဒီလို ေအးခ်မ္းေအာင္ သက္သာေအာင္ ထားတဲ့ အေလ့အက်င့္ကို မလုပ္လာတဲ့လူဟာ အႀကီးအက်ယ္ဒုကၡေရာက္တဲ့အခါက်ရင္ ဘာလုပ္ ရမွန္းမသိျဖစ္သြားတတ္တယ္။

ဒီရန္ကုန္မွာ ဘုန္ႀကီးနဲ႔သိတဲ့ ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔မွာ အိပ္ေဆး မေသာက္ရင္ အိပ္လို႕မေပ်ာ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲဒါကို သူ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲဆိုတာေမး တယ္။ အိပ္ေဆးေသာက္တာေတာင္မွ တစ္ခါတေလ ႏွစ္နာရီ သံုးနာရီၾကာရင္ ျပန္ႏိုး တယ္။ အိပ္လို႔မရဘူး။ သူက အလုပ္ကို အင္မတန္ႀကိဳးစားတယ္။ ရာထူးလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးႀကီးေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က်န္းမာေရးဟာ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ သူ႔စိတ္ကလည္း က်န္းမာေရးမေကာင္းေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုရမယ္။

သူ႔အမူအယာကိုၾကည့္ရတာ အိပ္ေဆးေသာက္တာ မ်ားလြန္းလို႕ ထိုင္းထိုင္း မိႈင္းမိႈင္းျဖစ္ေနတယ ေတြ႕႔ရတယ္။ သိပ္သနားမိတယ္။ ``ေၾသာ္.... သူ႔စိတ္နဲ႔ခႏၶာကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ရာ သတိမရဘူး။ အလုပ္ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားတယ္။ ရာထူးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးသြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ဘူး၊ စိတ္မခ်မ္းသာေတာ့ဘူး´´လို႕ ေတြးမိ တယ္။

အဲသလိုအေျခအေန သိပ္ဆိုးတဲ့အဆင့္ကို မေရာက္ေသးခင္မွာ ႀကိဳႀကိဳတင္ တင္ေလး လုပ္ထားမယ္ဆိုရင္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးကို ေရာက္ကိုေရာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔စိတ္ကို အၿမဲတမ္း ေအးခ်မ္းေနေအာင္ relex လုပ္ၿပီးေတာ့ ထားတတ္ရင္ ဒီလိုမျဖစ္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္ကတည္းက အေလ့အက်င့္လုပ္ရင္သိပ္ ေကာင္းတယ္။

တရားအားထုတ္ရတာ ပင္ပန္းတယ္ထင္လို႔ ေန႔တိုင္း မလုပ္ျဖစ္တာလားလို႕ ေတာင္ ေမးလိုက္ခ်င္တယ္။ တရားအားထုတ္ရတာေလာက္ အပန္းေျပတာမရွိဘူး။ တရားအားထုတ္ရတာကို အေလ့အက်င့္ ရသြားတဲ့လူဟာ ဘယ္လိုေျပာလဲဆိုေတာ့ ``တပည့္ေတာ္ အလုပ္လုပ္လို႔ တအားပင္ပန္းလာရင္ တရားပဲထိုင္ေတာ့တာပဲ´´တဲ့။ နာရီ၀က္ေလာက္ထုိင္မိတယ္ဆိုရင္ပဲ ပင္ပန္းတာေတြဟာ တျဖည္္း္ျဖည္းေျပၿပီးေတာ့ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။

မနက္မွာ နာရီ၀က္ေလာက္ထိုင္လိုက္ပါ။ ေကာင္းရင္ေကာင္း မေကာင္းရင္ေန ပါေစ။ မနက္ေစာေစာဆိုတာ အိပ္ေရး၀ၿပီးေတာ့ ႏိုးတဲ့အခ်ိန္၊ ခႏၶာကိုယ္မွာ အနားရတား တယ္။ အားေတြျပည့္ေနတယ္။ စိတ္ကလည္း အိပ္ေရး၀ထားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ နဲနဲေတာ့ တည္ၿငိမ္မႈရွိတယ္။ စိတ္ထဲမွာ လုပ္စရာကိုင္စရာေတြ အေတြးေတြ ႐ႈတ္ေထြးၿပီးေတာ့ ေပၚမလာေသးဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေစာေစာစီးစီးထၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္ျပီးေတာ့ ခဏ ေလး တရားထိုင္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ အေလ့အက်င့္ ေန႔တိုင္းလုပ္ထားတဲ့လူဆိုရင္ အဲဒီ ခဏ ေလးဟာ အင္မတန္ တန္ဖိုးရွိတယ္။

အေလ့အက်င့္ရေနၿပီဆိုရင္ တရားထိုင္တဲ့အခါမွာ ခႏၶာကိုယ္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ တိုက္႐ိုက္သိလို႔ရတဲ့အာရံုနဲ႔ သဘာ၀ေလးေတြကို လြယ္လြယ္ကူကူသိႏိုင္တယ္။ ဘယ္ အာရံုကိုျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုကိုသိေနရင္ရတာပဲ။ ခႏၶာကိုယ္မွာ အာရံု (Sensation)က လြဲလို႔ သိလို႔ရတဲ့အရာ မရွိဘူး။

မာတာေပ်ာ့တာ ႐ုပ္ရဲ႕သဘာ၀ပဲ။ မာမွန္း ေပ်ာ့မွန္း ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲဆိုရင္ မာတဲ့အာရံုခံစားမႈအျဖစ္နဲ႔ သိရတယ္၊ ေပ်ာ့တဲ့အာရံုခံစားမႈအျဖစ္နဲ႔ သိရတယ္။ အာရံု အျဖစ္နဲ႔ ခံစားမွပဲ သိရတာပါ။ အာရံုအျဖစ္နဲ႔ မခံစားရရင္ မသိႏိုင္ဘူး။ အရာရာတိုင္းကို အာရံုအျဖစ္နဲ႔ ခံစားၿပီးေတာ့ပဲ သိၾကရတာပါ။ ခႏၶာကိုယ္မွာ ခံစားမႈကလြဲလို႕ တျခားဘာကိုမွ သိလို႔မရပါဘူး။

တစ္ခုခုကို သိထားတဲ့ေနရာေလးကို အာရံုျပဳၾကည္ရင္ မာတာသိတယ္။ေပ်ာ့ တာသိတယ္၊ ေႏြးေနတာ သိတယ္၊ ေအးေနတာ သိတယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ သတိထား ၾကည့္လို႔ရွိရင္ လႈပ္ရွားမႈေလးေတြရွိတယ္။ ဒီအာရံုေလးေတြကို သိဖို႕ရာမခက္ပါဘူး။ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ သိေနရင္ ဘာမွ ႀကံစည္ေတြးေတာစရာမရွိဘူး။ႀကံံစည္ေတြးေတာ ၿပီးမွ သိတဲ့အာရံုဟာ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္အာရံုမဟုတ္ဘူး။ ပရမတ္လည္းမဟုတ္ဘူး။ စိတ္ကူးနဲ႔ သိလို႔ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ပညတ္ပဲျဖစ္ေနတယ္။

ပရမတ္အေၾကာင္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေတြးတဲ့အခ်ိန္မွာ ပညတ္ပဲျဖစ္သြားတာပဲ။ အေတြးနဲ႔သိသမွ်အားလံုးဟာ ပညတ္ေတြပဲ။ မာတဲ့အေၾကာင္းကို အေတြးနဲ႔ထိုင္ေတြး ေနရင္ ပရမတ္မဟုတ္ဘူး။ ပညတ္ပဲျဖစ္သြားတယ္။ ေတြးေနတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ တကယ္ထိ ၿပီးေတာ့ သိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ပရမတ္ တည့္ေနတာပဲ။

ခႏၶာကိုယ္မွာ မာတာ ေပ်ာ့တာ၊ ပူတာ ေအးတာ၊ လႈပ္တာ ရွိေနတာပါပဲ။ လႈပ္တယ္ဆိုတာမွာ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း လႈပ္တာလည္းရွိသလို အင္မတန္ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ လႈပ္တာလည္းရွိတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားၾကည့္ရင္ ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္ တုန္ခါ ေနတဲ့သေဘာ ရွိတယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ ထိထားတယ္ဆိုရင္ အဲဒီထိတဲ့ေနရာေလးကို အာရံု ျပဳၾကည့္စမ္းပါ။ တုန္ခါမႈရွိေနတယ္။ ခႏၶာကိုယ္မွာ မတုန္တဲ့ေနရာရယ္လို႔ မရွိဘူး။ ေနရာ မလပ္တုန္ေနတယ္။ Vibration သေဘာမ်ိဳးရွိေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ တစ္ခုခု ထင္ရွားတာ၊ သိလြယ္တာကို focal point အျဖစ္နဲ႔ ထားၿပီးေတာ့ အၿမဲတမ္းအေလ့အက်င့္လုပ္ဖို႕ ေကာင္းတယ္။

(မွတ္ခ်က္။ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက၏ စိတ္ႏြမ္းေသာ္လည္း ကိုယ္မပန္းပါ စာအုပ္မွေကာက္ႏႈတ္ထားပါသည။္)