အရွင္ဘဒၵိယသည္ သာကီ၀င္မင္းသားတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့၏။ ထီးနန္းစည္းစိမ္ အလံုးစံုကို စြန္႕လႊတ္၍ ရဟန္းျပဳသူ ျဖစ္ေလသည္။
ထို အရွင္ဘဒၵိယသည္ ေတာအုပ္၊ သစ္ပင္ရင္းတို႕၌ တစ္ပါးတည္း ေနေလ့ရိွ၏။ " ဪ-ခ်မ္းသာေပစြာ့၊ ခ်မ္းသာေပစြာ့" ဟုက်ဴးရင့္ေလ့ရိွ၏။
ယင္းကဲ့သို႕ အရွင္ဘဒၵိယ က်ဴးရင့္သည္ကို အျခားေသာ ရဟန္းမ်ား ၾကားရေလသည္။ ထိုအခါ ရဟန္းမ်ားသည္ " ဤ အရွင္ဘဒၵိယသည္ အက်င့္ျမတ္ကို မေမြ႕ေလ်ာ္ဘဲႏွင့္ ' ဪ-ခ်မ္းသာေပစြာ့၊ ခ်မ္းသာေပစြ' ဟုက်ဴးရင့္ျခင္းသာ ျဖစ္ေပမည္၊ လူ႕ဘ၀တုန္းက ခံစားခဲ့ရေသာ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို ေအာက္ေမ့ၿပီး က်ဴးရင့္ျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္" ဟု ေတြးထင္မိၾကကုန္၏။
ထို႕ေၾကာင့္ ရဟန္းတို႕သည္ အနုပိယၿမိဳ႕၊ သရက္ေတာ၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားအား အရွင္ဘဒၵိယ အေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ထားၾကေလ၏။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ အရွင္ဘဒၵိယကို ေခၚေစ၍ ေမးေတာ္မူ၏။
" ဘဒၵိယ-သင္သည္ ဆိတ္ၿငိမ္ရာ၌ တစ္ေယာက္တည္းေနလ်က္ ' ဪ-ခ်မ္းသာေပစြာ့၊ ခ်မ္းသာေပစြာ့ ' ဟူ၍ က်ဴးရင့္ေလ့ ရိွသည္ဟု ၾကားရသည္မွာ မွန္သလား"
" အရွင္ဘုရား-ဤအတိုင္းမွန္ပါသည္" ဟု အရွင္ဘဒၵိယ က၀န္ခံ ေလွ်ာက္ၾကား၏။
" ဘဒၵိယ-သင္သည္ အဘယ္အေၾကာင္းကို သိျမင္၍ က်ဴးရင့္ေလသနည္း"
" အရွင္ဘုရား-တပည့္ေတာ္သည္ ေရွးလူျဖစ္စဥ္ အခါတုန္းက နန္းတြင္း နန္းျပင္ အေစာင့္အေရွာက္ ခ်ထားပါ၏၊ ၿမိဳ.၊ ရြာ၊ နိဂံုး၊ ဇနပုဒ္ တို႕၌လည္း အေစာင့္အေရွာက္ကို ေကာင္းစြာစီရင္၍ ထားပါ၏၊ အရွင္ဘုရား-ဤသို႕ လံုျခဳမူကို စီရင္ထားပါေသာ္လည္း တပည့္ေတာ္သည္ ေၾကာက္ရြံ႕ စိုးရိမ္လ်က္သာပင္ ေနခဲ့ရပါ၏၊ အိပ္ခဲ့ရပါ၏။ အရွင္ဘုရား-တပည့္ေတာ္သည္ ယခုအခါ၌မူကား တစ္ေယာက္တည္း ဆိတ္ၿငိမ္ရာ၌ ေနရေသာ္လည္း မေၾကာက္ရြံ႕ မစိုးရိမ္ရေတာ့ပါ၊ ထို႕ေၾကာင့္ ' ဪ-ခ်မ္းသာေပစြာ့၊ ခ်မ္းသာေပစြာ့' ဟုက်ဴးရင့္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္" ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္-" အၾကင္ပုဂၢိဳလ္၏ အတြင္းစိတ္၌ အမ်က္ေဒါသတို႕သည္ မရိွကုန္၊ ဤသို႕ျပည့္စံုျခင္း ပ်က္စီးျခင္းကိုလည္း လြန္ေျမာက္၏၊ ေဘးကင္း၍ ခ်မ္းသာေသာ ေၾကာငၾ့္ကကင္းေသာ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို နတ္တို႕သည္ပင္ ျမင္ရန္ မစြမ္းႏိုင္တကား" ဟု ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ေတာ္မူေလ၏။
(စာေရးသူ=ေလးၿမိဳင္ စာအုပ္အမည္=ဗုဒၶ၏ ၀ါဒစစ္ပြဲမ်ား)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment